De beste versie van DMC-gevechten brengt me tot tranen van vreugde.

De eerste Devil May Cry wekte mijn liefde voor actiespellen in het algemeen op, maar naarmate de serie vordert, is het die plek in mijn hart behouden, omdat ze niet zomaar elke vijand in een kamer doden. Ze gaan over hoe je elke vijand in een kamer hebt gedood, jezelf uitdrukken in een bijna artistieke en zeer technische dans van zwaarden, geweren en veel sprongonderdrukkingen. Devil May Cry 5 is het nieuwe hoogtepunt van deze specifieke subset van het genre, dankzij een campagne met een perfect tempo waarin drie totaal verschillende speelstijlen worden gecombineerd, die elk voldoende diepgang bevatten om een ​​eigen game te spelen; een leuk en bevredigend verhaal; en simpelweg een van de beste vechtsystemen die je in videogames zult vinden.

Het verhaal van Devil May Cry 5 is enigszins onconventioneel omdat het begint met gebeurtenissen die normaal gesproken als de climax zouden aanvoelen: je wordt meteen in een gevecht geworpen dat je zou moeten verliezen. Nadat Dante achterblijft om Nero en een nieuw personage genaamd V te laten ontsnappen aan een superkrachtige demonenkoning genaamd Urizen, springt het verhaal rond een periode van een paar maanden, waarbij het door verschillende perspectieven draait terwijl het het huidige verhaal van Dante vertelt. , Nero en V, terwijl ze ook de omstandigheden uitlegden die ertoe leidden dat Urizen aan de macht kwam en V’s zoektocht om hem neer te halen.

Er hangt een grote mysterie aan de onbekende aard van zowel Urizen als V. Net als Nero was ik er nooit zeker van of ik V kon vertrouwen en merkte ik dat ik theorie na theorie formuleerde over zijn identiteit en motieven met elk nieuw stukje informatie dat aan ons werd doorgegeven. me. Tegen het einde van de 10 tot 12 uur had ik nog steeds wat vragen over, maar over het algemeen hield de plot me helemaal verslaafd met bevredigende onthullingen, een paar antwoorden die een aantal al lang bestaande serie plotgaten invullen, en natuurlijk, de off-the-wall actie die alleen Devil May Cry kan leveren.

De strijd van Devil May Cry 5 is absoluut subliem.

Op het eerste gezicht is het een heel eenvoudig systeem: er is één knop voor melee-aanvallen, één voor afstandsaanvallen en één voor je Devil Breaker, stijltechniek of stokaanval, afhankelijk van het personage dat je gebruikt. Als dat zo diep is als je wilt, kun je de campagne absoluut op normale moeilijkheidsgraad doorlopen, zonder meer. Er is zelfs een ‘auto-assist’-modus die automatisch coole en flitsende combo’s uitvoert door gewoon op de aanvalsknop te drukken, zodat zelfs gewone spelers kunnen voelen hoe het is om op een hoger technisch niveau te spelen.
De schoonheid van de gevechten van DMC 5 zit in de diepte, creatieve vrijheid en variatie.
Meer over deze brontekstBrontekst vereist voor aanvullende vertaalinformatie